De Diagonaal methode is een compositieregel in de fotografie, de schilderkunst en de tekenkunst. De Nederlandse fotograaf en docent Edwin Westhoff stuitte op deze methode toen hij visuele experimenten verrichte om te onderzoeken waarom de regel van derden zo onnauwkeurig is. Na bestudering van vele foto's, schilderijen en etsen kwam hij tot de ontdekking dat de aandachtspunten veelal gelegen zijn op de diagonalen van een vierkant. Een foto is doorgaans een rechthoekige vorm in de verhoudingen 4:3 of 3:2, waarbij men dus moet kijken naar de vier bissectrices van de hoeken. Het beeld oogt prettiger als bepaalde elementen over deze lijnen lopen.

De aandachtspunten bevinden zich volgens de DM vaak op een millimeter nauwkeurig op een of meer diagonalen van 45 graden uit een van de vier hoeken van de afbeelding. In tegenstelling tot andere compositieregels zoals de regel van derden en de gulden snede, hecht de DM nauwelijks waarde aan de plaatsen waar de lijnen kruisen en staat de DM toe dat een aandachtspunt op een willekeurige positie op de diagonaal komt te liggen. Zolang de details op die lijnen liggen, trekken ze de aandacht. De DM vereist echter wel dat aandachtspunten zeer nauwkeurig op de diagonaal komen te liggen, met een maximale afwijking van een millimeter op A4-formaat. Anders dan bij andere compositieregels wordt de DM niet gebruikt om de compositie te verbeteren.